De dag van de Cols en het meer van Annecy

Vandaag om 07:00 uur wakker geworden op de camper(parkeer) plaats In Briancon. Voorzichtig door de gordijntjes glurend zie ik dat de parkeerplaats nagenoeg leeg is, dat wil zeggen – er staan geen personenauto’s meer – slechts campers vormen schouder aan schouder een blok. Dat geeft een zogenaamd ‘veilig’ gevoel. In ieder geval is het gezelschap internationaal; Fransen, Belgen, natuurlijk Duitsers ( waar kom je ze niet tegen- overigens geldt dat ook voor ons Nederlanders) een Deen.
Na ons te hebben aangekleed en een yoghurtje (aardbeiensmaak) verorberd te hebben, gingen we op pad richting het meer van Annecy. Al snel kwamen we twee cols van de resp. 3e en 4e cat. tegen ( Tour de France taal) namelijk de Col de Lautaret (2058 m ) en de Col de Galibier ( 2646 m). We konden ons een klein beetje voorstellen wat deTourrenners hebben meegemaakt deze zomer. De Lautaret ging vrij geleidelijk omhoog, maar…… daarna meteen de Galibier, dat was even andere koek. We zagen verschillende renners – mannen en vrouwen – de berg op zwoegen. Bij de een ging dat soepeltjes, bij een ander dacht je- nou als je het haalt- verdien je ons grenzeloos respect- sowieso is het bijzonder knap als je aan deze helse tocht begint. ( er zijn hellingen bij van 14% stijgingspercentage) . Voor ons was het een ‘eitje’ – hoewel de afgrond soms gruwelijk dichtbij kwam – rijden op het randje en geen vangrail of iets dergelijks– ondanks dat was het echt genieten, in deze omgeving voel je je als mens bijzonder nietig en kun je alleen maar nederig zijn en je schikken naar de grillen van de natuur ( in dit geval de berg).
Na dit avontuur ging de weg verder over de route national naar Albertville. We reden door heel veel skidorpen, echt alles ademde – ook nog in de zomer- wintersport. We zagen overal skiliften. Maar ons uiteindelijke doel was Annecy, beroemd vanwege het prachtige meer omringd door bergen. En… daar was het meer dan, een grote groen/blauwe watervlakte doemde naast ons op. Een fantastisch gezicht. In de verte – aan de noordkant van het meer – zagen we de stad liggen. We hadden al een campiing uitgezocht op internet. Deze lag op 5 minuten fietsen van de stad. Daar aangekomen, na een nogal lange slingerende weg omhoog, kozen we ervoor om toch maar iets anders te zoeken. Want naar de stad bergafwaarts is goed te doen, echter weer terug de berg op was not our cup of tea. Tja, wat nu, er moest nog ergens een camping zijn aan de andere kant van het meer. Wij daar heen gereden maar….. ja hoor, de alom bekende siësta…. Pas om 16:00 uur weer open. Wij terug naar Annecy, de camper geparkeerd op een mixed parkeerplaats en vervolgens lekker gaan zonnen aan de overkant van de weg aan het meer. Ook hier lag weer een bonte verzameling van mensen. Oud en jong, dik en dun, klein en lang, veel moeders met hun kroost, skaters, wandelaars fietsers en een schooltje beginnende kanoërs die met zwemvest om en gewapend met peddel zich een weg baanden door het water, zonder kano wel te verstaan. Heel vermakelijk om te zien. Het liep intussen weer tegen vier uur, tijd om terug te gaan naar de camping, ingeschreven en op precieze aanwijzingen ( denk aan binnenloodsen van een vliegtuig) van de campingbaas, de camper op een ruime plaats gezet met mooi uitzicht op het meer op ongeveer 30 meter afstand. Een superplek.
Na het eten hebben we even een korte wandeling gemaakt langs het meer en een klein stukje van het hoger gelegen dorp verkend ( zeer goede training van de kuiten) Dit was nogal vermoeiend dus een goede reden om op tijd naar bed te gaan.
De volgende ochtend (vandaag dus…. Donderdag) zijn we op de fiets gestapt naar Annecy, een mooie rit langs het meer en de boulevard. De stad was verrassend mooi, heel veel foto’s gemaakt en gefilmd, nog een hapje en een drankje genuttigd en daarna weer naar de camping gefietst,…. Ja dat ging verrassend genoeg heel soepeltjes. Het was nog behoorlijk warm, zo’n 32 graden, dus nog ff lekker gezond aan het meer.
Morgen begint de reis weer terug naar ons kikkerlandje. De tijd is omgevlogen, maar ja aan alles komt een einde. Bedankt voor het lezen en CU. Grt Marjolein en Theo